«aiuntados en el campo
de Estibaus segun que lo havemos de uso de costumbre de nos juntar...» (Altza, 1390)

Joan den larunbatean egun gogoangarria pasa genuen Burgin, Almadiaren Egunean. Blanquik eta Alfonsok haien etxeko eta herriko ateak zabaldu zizkiguten eta haiei esker festa bete-betean ospatu ahal izan genuen. Ongietorria etxean egin ziguten hamaiketako bikaina prestatuz, herriko txorizoa eta Erronkariko gaztarekin. Ondoren, auzokideek gogo handiz egin duten Almadiaren Museoa ikusi genuen. Almadien ordua hurbiltzen ari zen eta, garaiz, Erdi Aroko zubiaren azpitik igaroaz, ibaiaren ertzera hurbildu ginen almadiek presa nola gainditzen zuten ikusteko lekua hartzera. Aurtengo ur-eskasiagatik almadizainek gogor lan egin behar izan zuten enborrak harrien artean ez gelditzeko, baina azkenean ederki lortu zuten. Bi almadiak igarotzean, zubi zaharraren gainetik ibaiaren beste aldera pasa ginen “Lanbideen pasealekua” bisitatzeko eta, bide batez, arroilaren begiratokiraino hurbiltzeko. Bazkalordua heldu zen. Pilotatokian dena prest zegoen bostehun lagunentzako bazkaria zerbitzatzeko, lagunarteko giro ezin hobean bazkaltzeko. Bazkalostean omenaldien garaia izan zen eta aurten espresuki boluntarioen lana omendu da, hogei urtetan egindako lanagatik. Bereziki Juantxo Garcia omendu zen, joan den irailean zendu zen boluntarioa. Agur esan eta etxera itzuli aurretik, Juan Urzainki Burgiko almadizain zaharrenarekin luze eta zabal hitz egiteko aukera izan genuen. Oso atsegina izan zen gurekin eta lanbide horretan izan zuen bizimoduaz eta lan baldintzetaz hitz egin zigun.

Pirinioetako haranetan bizitzea eta lan egitea beti izan da oso zaila eta gogorra. Aspalditik bertako biztanleak herria utzi eta alde egin behar izan dute bizi baldintza hobeagoen bila. Joera horri buelta eman nahi diote. Burgik 235 biztanle baino ez dauka, basogintzaz bizi izan da eta bizi da egun, eta jarraitu nahi du bizirik. Almadia eta almadizainen lanbidea festa eder baten ikurra bihurtu dute, herritarrak, zahar eta gazte, konprometituz, iragana eta egungoa uztartuz, Pirinioetako beste haranetako almadizainekin bat eginez, eta milaka bisitari erakarriz, bertako natura eta historiarekin gozatzeko, eta, batez ere, mendialdeko antzinako lanbideak bere nortasunaren ikurtzat duen herri batean egun borobila pasatzeko.

AHM

Altzako Historia Mintegia gure herriko ondarea ezagutzeko, zaintzeko eta ezagutarazteko asmoz sortu zen, eta asmo hori izan dugu gogoan gure ibilibidearen 25 urteetan. Altzaren udal barrutiaren azken mugaketa, 1939. urtekoa, bilatzea, kopiatzea, transkribatzea eta argitaratzea izan zen lehen eginkizunetako bat.   (gehiago…)  »  

AHM

Pasaiako mugen gatazkari buruzko guztia esana dago. Epaitegi Gorenaren epaia falta zen soilik; eta dagoeneko hortxe dute, dugu. Epaitegi Gorenak inposaketaren bidea behin betiko itxi egin dio Pasaiako udalari.

  (gehiago…)  »  

Zigor Etxeburua Urbizu

‘Gure herriaren etorkizunarekin kezkatuta gauden altzatar multzoa gara. Ez dugu bat egiten Donostiak Altzarekiko duen jokamoldearekin, eta Altzaren nortasuna eta duintasuna berreskuratzeko protagonista izan nahi dugu’. Horixe da Altza Gara ekimenean bildu garenon goiburua.   (gehiago…)  »  

Antxoni Loro

Otsailaren 26an, eguerdian, ALTZA KANTUZ taldeko lagun batzuk berriro bildu ginen Daniren zuzendaritzapean, eta Robertoren gitarrak eta Txominen trikitixak lagunduta.

  (gehiago…)  »  

Altzako Historia Mintegiaren 25.urteurrena dela eta ekitaldi bereziak prestatzen ari gara. Denak ere AHM-ren ohiko lanarekin lotuta daude eta hauxe duzue burutu asmo dugun lehena: Martxoak 17 ostegunerako, Aurkezpena eta Hitzaldia antolatu dugu Casares Kultur Etxean Altzaren ingurune naturala aintzat hartuz.

  (gehiago…)  »  

Elena Arrieta Yarza

Desde mis 84 años  me vienen continuamente  mis recuerdos de niño, en Oleta, con mis padres y mis hermanos, sobre todo mi hermana mayor, Mañoli.

Me sonrío  todavía cuando recuerdo aquella gata que vivía en casa, a su aire, tranquila, pero si la madre me mandaba al recado,  me acompañaba. Al llegar a la tienda de Landa, en Ttanttarrene, se subía a un árbol, siempre al mismo árbol y a la misma rama y allí esperaba, alerta, hasta que yo, chaval  pequeño, salía de la tienda.  Si después  me iba hacia la carretera general, la gata no se movía y me esperaba a la vuelta.  Al coger el camino a casa, se bajaba del árbol y, juntos, regresábamos, con los recados hechos.  Al llegar, me dejaba: Yo ya estaba seguro.   Cuando murió el padre, Joxe Kruz, boyero en el puerto de Pasaia, desapareció y ya no la volvimos a ver.   (gehiago…)  »